jom jadi kawan saya

Saturday 21 April 2012

SDG Part 4


Sambil ambik order yang dah siap kat tingkap tu, aku bersusah payah nak cover muka tak mahu bagi orang nampak. Malu sehhh..

"Dah laa..dorang tak perasan kau pun. Sampai nak jatuh motor aku kau buat eh. Kita bayar tau burger tu, bukannya curi. Kontrol cun jugak kau ni ye?" walaupun dia ikhlas, tapi bunyinya tetap macam menyindir aku ok.

"Woi, takde maknanya aku nak kontrol cun! Dah kau tu yang nak malukan aku. Apa salahnya masuk order kat dalam. Tak jadi kudis pun kalau kau beratur kat dalam tu" geram betul aku.

"Kau bebel banyak-banyak ni, kenyang ke? Kalau kau nak sambung menceceh lagi, bak sini aku abiskan semua burger tu" Eiiiiii...kenapa laa dia ni nak menyakitkan hati aku aje.

"Ini kali pertama dan terakhir aku keluar dengan kau naik motor ni, paham tak?!" anggukan dia yang tak berapa meyakinkan aku tu buatkan aku takkan lupa peristiwa tu sampai sekarang. Tak cukup ganas kot ton suara aku?

Tiap kali lalu depan McD, mesti aku teringat kat kau. Hehehe.. Sejak dari hari tu, belum pernah lagi aku tengok ada manusia yang beli tapau kat drive thru naik motor. Kau buat lagi ke macam tu sekarang?

Memang kelakar giler bila teringat balik muka Deng yang nampak aku datang naik motor. Saja je aku naik motor. Nak tengok macam mana reaksi dia. Ada ke patut dia nak balik asrama je. 

Penat-penat aku datang jauh-jauh, tak jadi pulak nak keluar dengan aku. Lagipun salah aku jugak tak datang-datang jenguk dia padahal aku yang berjanji.

Lepas siap kerja kat kilang, aku terus balik rumah. Ingatkan nak rehat sekejap tapi panggilan telefon buatkan aku tertanya-tanya siapa pulak yang cari aku kat rumah ni? Selalunya kilang akan call handphone aku kalau ada apa-apa hal. 

Bila jawab gagang tu baru perasan Deng rupanya. Rasa bersalah kejap kat dia. Sebab tu laa aku ajak dia keluar. Aku pun dah lama terperuk je kat kilang. Takpun kat rumah. Senak otak sempit aku ni. Sekali sekala kena enjoy. Dah elok laa Deng call aku.

Masa tu kereta kena hantar servis. Baik jugak Abang Ali kasi pinjam motor. Kalau tak, harus menapak je. Penat laa aku macam tu. Baik jugak mak nenek tu tak kisah naik motor kapcai yang sikit masa lagi nak terbarai. Agaknya meraung motor tu kalau yang naik tu agak-agak saiz XXXL. 

Memang kelakar habis laa bila dia menceceh masa aku nak beli kat McD Drive Thru je. Boleh tahan jugak tahap bertih yang keluar dari mulut dia ni. Makan aje diam-diam tak boleh ke? Bukannya aku curi pun makanan tu.

Siap dia sound aku, taknak lagi keluar dengan aku naik motor. Iya laa tu. Lepas hantar dia balik asrama, sampai ke rumah senyum aku tak hilang lagi teringat gelagat Deng. 

Macam budak-budak. Tapi aku happy kawan dengan dia. Lagi satu sebab dia ni lurus aje. Dah tu, kreatif buat kraftangan. 

Macam-macam laa yang dia buat. Kalau hari jualan sekolah pun, macam-macam kad, bookmark yang dia buat. Ramai jugak yang order.

Giler kretif. Beg sekolah pun dia boleh jahit. Handal banget! Tak rugi buat bini. Tapi dia selalu marah kalau aku menyakat nak kahwin dengan dia. Kalau dah jodoh, apa salahnya kan? Aku senyum membawa ke dalam tidur.

Nak kata panas, sejuk aje suhu malam ni. Nak kata sejuk, tak selesa pulak kalau tak bukak kipas. Haihhh! Tidur je laa Deng oii. Banyak kerenah betul mata ni.

Esok ada meeting dengan sales department pulak. Meeting tak sudah-sudah tapi capai target ngam-ngam aje. Kalau laa dulu aku amik course lain, apa laa jadinya aku sekarang? Kau mesti dah jadi somebody kan, Isfahan? Apa laa cerita kau sekarang ni.


"Azila, Deng tak datang ke?" riuh rendah pelajar dapat keputusan SPM langsung tak memadamkan keinginan Isfahan untuk mengetahui berita pasal aku. Ingat jugak kau ye..Hehehe..

"Aku ada sini laa. Apsal? Ko dah rindu kat aku? Alaa, baru tiga bulan tak jumpa. Sok-sok kau dah anak tiga, selisih bahu dengan aku pun buat bodoh je" Azila tersenyum. Tahu aku memang kasar dalam bergurau. Biasa laa, takde kang dikatanya lagi aku nak kontrol ayu. Chehhh!

"Dengan kau mesti laa aku rindu. Rindu nak dengar kau panggil aku macam-macam. Apa pulak kau nak panggil aku hari ni?" Aik, suka pulak dia.

" Takpe laa. Sebab result kau best, aku panggil nama betul kau dan tak akan ubah-ubah lagi. Boleh tak Encik Isfahan?" sambil aku buat muka yang dah macam buah limau purut muda je. Sengih pulak mamat ni.
"Hmm, sedap je telinga aku dengar kau panggil macam tu. Sape kau panggil tadi? Sebut lagi sekali boleh?"

"Eehh, lebih-lebih kau ek? Kau pernah rasa sup keputusan peksa tak? Yang lulus ada, yang gagal ada. Kau pilih aje" Aku dah mula tak kuasa nak layan. Dia masih lagi tersenyum.


"Dah, jom ladies. Kita serang kedai Mak Senah. Aku kemaruk giler dengan soto dia. Aku belanja" dia terus berdiri dan berjalan. Baru nak order makanan, orang tua Azila dah datang menjemput dia balik. Rupanya diorang pun datang jugak cuma singgah ke rumah saudara sekejap. 

"Ok Deng. Aku pergi dulu. Apa-apa hal nanti, inform aku ye" ucap Azila perlahan. Aku hanya mampu mengangguk. Senyum buat Pakcik Zul dan Makcik Jariah tak lupa kuhadiahkan.


"Tu parents Ila ke?" soalan sulung dia dah keluar dah.
"Ha ah. Err, weh, aku cakap terus terang kat kau.Aku takde sen nak belanja kau ni. Aku segan laa, asyik-asyik kau je yang payung aku. Aku pulak, sekali pun tak pernah. Err, nanti aku dah ada duit, aku belanja kau ok" iye je aku ni bercakap. Entah bila tahun aku nak belanja dia pun aku tak tau.

"Kenapa payah sangat kau nak guna nama betul kau?" Hmmm, soalan kategori maut pulak yang muncul.

"Apa kau kisah? Bukan kau yang bagi nama kat aku" dia ni nak tambah satu lagi title agaknya...Penyibuk!

"Nama kau sedap laa Deng. Aku suka sangat nama kau. Adelin Syaurah. Macam mana pulak boleh sesat Deng jadi nye?" Eiiii, benci betul laa orang kecoh ni. Apa yang pelik sangat pasal nama aku? Nasib baik laa kau belanja aku makan. Naik putih mata aku asyik jeling dia ni.

"Hmm, camni..Kak Arah selalu cerita kat aku pasal ni. Dulu arwah mak yang buh nama tu. Arwah abah pulak orang Terengganu so, sebutan tu asyik laa nak berdengung. Bila mak kata nak panggil aku Adelin, arwah abah lak asik sebut ADENG-NI..ADENG-NI..tu laa yang lekat nama Deng sampai laa ni.." Mengalah. Cerita jugak kat dia dengan amaran orang lain tak boleh tau pasal ni.

"Owh, untung kau ni sebenarnya sebab ada lagi keluarga dan memori pasal orang tua kau" perlahan suara dia kali ni. Aku salah cerita ke hape haa? Muka sedih dia waktu tu takkan aku lupa sampai bila-bila. 

Sikit-sikit aku tau dia anak yatim dan ditinggalkan ibunya yang lari ke luar negara. Setakat itu aje yang dicerita. Mungkin tak mahu membuka aib ibunya.

Bunyi intercom mematikan lamunan panjang.

“Miss Adelin, Mr. Alif call from Labor Office line 1" suara Iema memecah belon khayalanku.

"Ok, thanks" selepas mendapat maklumat yang diperlukan, telefon kuletak perlahan. Banyak pulak dokumen nak kena hantar kat labour office esok. Dah pukul 4 lebih. Asar dulu laa. Balik kang takde laa risau lewat sampai rumah. 

Dah janji dengan Kak Arah, nak teman dia beli barang hantaran untuk majlis bulan depan. Penatnya. Kalau macam ni, lambat lagi laa aku kahwin. 

Erk, ada ke lelaki yang sanggup tahan dengan kerja aku yang macam tak cukup 24jam ni? Berangan aje! Hehe..Apapun, aku yakin, si dia ada di luar sana. 

Telah Allah ciptakan dia sesempurna mungkin, terbaik untukku. Moga waktu jadi penentu detik pertemuan kami. InsyaAllah.

Aku perasan ke? Sepanjang masa aku baik dengan Isfahan, mana ada dia cakap suka aku ke tak. Tapi aku selesa dengan dia. Sabar dia, yakin dia, matang dia..Kiranya kalau dia jadi laki aku, takde laa makan hati. Hai, jauh berangan nampak! Sengihan yang hanya aku je nampak.

Masa kat kolej, pun aku jadi lone ranger jugak. Kenapa laa aku ni payah sangat nak berkawan? Memang aku berat mulut. Kalau tak biasa dengan aku, mesti orang kata aku sombong. Tapi, aku peduli apa. Bukan diorang yang bayar yuran aku.

Masa minggu orentasi pun aku boleh buat bodoh je masa semua budak kena cari tandatangan senior. Sorry laa, bukannya ada peraturan kalau tak cukup sign tu kena buang kolej kan? 

Kalau yang perempuan tu ok lagi laa nak hadap. Kalau dapat senior lelaki yang berlagak semacam tu, cepat je hati aku ni panas. So, cara terbaik, tak payah layan. Baik aku lepak kat dalam bilik. Tak pun, jalan-jalan kat bandar kejap.

Ada ke junior perangai macam aku ni ha? Ada. Aku laa tu. Arghh, pedulikanlah. Tak penting pun sebab aku dah rasa tu semua masa kat asrama dulu dan yang paling penting, aku pun buat budak baru macam tu jugak dulu. Hahaha!

Masa semester satu, ikut je jadual yang kolej dah sediakan. Senang. Tak payah susah-susah nak susun jadual, nak rebut kelas. Tapi kes rebut-rebut kelas tu laa yang terjadi masa masuk semester dua dan seterusnya. Berebut-rebut nak masuk kelas pilihan hati. Kekadang pelik jugak. Ada yang suka kelas pagi je. Ada pulak yang nak kelas petang aje. Aku tak kisah. Janji cukup semua subjek.

Oleh kerana aku ni memang spesis tak amik tau hal orang, dah masuk semester dua pun ada lagi classmate yang aku tak kenal. Lantak laa, janji aku tak kacau orang. Hidup aku just rumah dan kuliah. Kalau ada ruang waktu sejam dua tu, mesti aku ada kat kafe atau library. 

Kiranya kalau ada yang nak culik aku tu dah senang sangat laa. Tak payah nak follow aku nak tau rutin hari-hari. Eceh, ada ke yang nak culik kau ni Deng? Berangan!

Tapi bila semester tiga, aku dah tak dapat nak duduk hostel lagi. Nak bagi can student baru. Alahhh, ni yang aku lemah ni. Nak kena cari rumah lain pulak. So, nak taknak kena gak tanya budak sebelah aku ni, Yus. Harap-harap ada laa kosong kat rumah dia. 

Melalui dia jugak laa aku dapat rumah luar dan kenal kawan baru. Apartmen sebenarnya tapi apa bentuk pun tempat berteduh, kita panggil rumah jugak kan.

Kelas Mikroekonomi petang ni rasa lambat sangat nak habis. Lepas ni, nak cari makanan sebab malam kang malas nak masak. Lagipun Nurul, Ayu dengan Yus pun bukan jenis pemakan sangat. 

Harapkan Eda je. Dah bertahun duduk serumah ni, aku rasa macam-macam yang dia dah masak. Hujung minggu pun dia bisnes jual sarapan dengan nasi bungkus tapau. Order aje, mesti tak menyesal. Boleh jadi chef handalan tau.

Blok apartmen ni memang kebanyakannya student yang duduk menyewa sebab dekat dengan kolej. Pergi kelas pun jalan kaki aje. Rumah pun fully furnish. Takde laa kosong.

Antara sebab yang best duduk sini ialah dapat housemate terror masak-memasak ni. Aku ok je kalau kena jadi tukang rasa, sebab semua yang dia masak memang menjilat jari laa. Taukeh fast food pun boleh nangis kalau Eda ni bukak restoran.

Dalam kelas memang aku tak banyak cakap. Takde apa yang nak dicakapkan. Kalau ada yang tak faham, aku lagi suka jumpa lecturer terus. Baru laa faham 100%. 

Yang subjek statistik ni aku rasa macam syok je. Cik Azah pun rajin buat pop kuiz. Hari tu, awal-awal kelas lagi dah ada kuiz. Hmm, nak freshkan otak agaknya.

"Cik Adelin, pinjam pen kejap. Pen saya dah habis dakwat la" terkejut aku tiba-tiba ada orang cuit bahu aku. Sape yang tak reti nak bawak pen spare datang kuliah ni? Setakat letak dalam poket aje, Pak Ngah aku yang kerja kait kelapa tu pun boleh. Huh! Muka hensem, baju kemain lawa, pen bawak sebatang aje?

"Nah, tapi panggil aku Deng. Aku tak perasan kau sebut nama aku tadi" memang tak pernah biasa pun orang panggil nama betul aku kecuali urusan rasmi.

"Ok..ok..nama saya Iskandar Shafie. Panggil saya Is" Gulp, aku ni dah kena badi dengan lelaki nama IS ke haa???  Layan aje laa.

" Haa, jangan buat harta pulak pen aku tu. Dah pandai pinjam, pandai-pandai pulangkan balik!" bukan boleh bagi muka sangat lelaki ni.

"Ye laa, saya tau. Kedekut laa awak ni. Pen enam posen pun nak berkira" E eh, orang dah kasi pinjam, banyak lak songeh dia. 

Itu permulaan aku kenal dengan Is kuasa dua ni. Sejak tu, rajin jugak dia bukak mulut nak tegur aku tapi buat rugi je laa kau keluarkan suara kau yang aku malas nak layan tu. Pergi laa tegur perempuan lain. Asyik menceceh je kat telinga aku!

Sejak hari tu, selalu jugak aku perasaan si Is kuasa dua ni. Dalam kelas rajin jugak dia bersuara, kalau ada presentation, mesti dia je bercakap. Gila mikrofon kot? Hish, tak baik aku ni.

Waktu petang aku selalu joging kat tepi tasik. Alhamdulillah dekat sangat dengan rumah. Kalau tak, harus aku bertapa je dalam bilik. Petang tu rasa tak ada mood nak berjoging. Cuma jalan-jalan ambil angin nak minum petang tepi tasik dengan Yus. Siap bawak bakul lagi. Nak piknik laa kononnya. Seronok tengok macam-macam perangan manusia kat situ.

"Deng!! Deng!!" siapa pulak yang terjerit-jerit nama aku ni. Kat public pulak tu. Bila aku toleh, si Is kuasa dua ni tengah berlari-lari anak datang ke arah kami. Dia pun datang sini? Eh, mesti laa. Ni kan tempat awam. Baru nak aman sikit dunia aku, ada je yang potong jalan. Ish!


"Awak ni nak ke mana? Jalan-jalan eh? Yus pun ada?Aku nak join, boleh tak Yus?" Aik, panggil aku tapi mintak permission kat Yus. Beriya Yus gelakkan aku sebab kelakar kot tengok muka aku buat isyarat tak bagi mamat tu ikut kitorang,

 Tak cukup bekal makanan ni karang, jaga kau Is! Yus ni pulak pergi setuju buat apa. Siap laa kau Yus. Memang aku mogok makan malam ni. Huhuhuhu.

Baru aku tau yang memang dia jogging kat situ hari-hari tapi pelik jugak sebab tak pernah pulak selisih dengan dia. Ye je mamat ni, atau memang aku tak perasan dia langsung. Ahh, lantak kau laa. 

Potpet..potpet..dia tau jugak yang kitorang selalu ada kat situ tapi dia kata takut nak tegur aku. Muka aku macam walrus ke ha?

Bila tengok kemesraan Yus dengan Iskandar, baru aku terfikir. Aku memang tak kenal sangat budak-budak kelas aku. Hihihi. Kalau tak kerana Nurul, Yus, Ayu dan Eda satu rumah dengan aku agaknya aku langsung tak sedar diorang ni wujud. Melampau betul kan! 

Bila langit beransur suram, kami beredar dengan bakul makanan yang kosong. Kuat makan rupanya budak Is ni. Aku rasa bukan main lagi dia komplen bekal kitorang tapi tangan tu laju je sumbat masuk dalam mulut. Tak senonoh! Aku tunduk tersenyum mengenangkan kata-kata seseorang.

"Kau ni kebulur ke? Orang yang kurang kasih sayang je makan camni" Teringat aku kata-kata si Isfahan. Gelak tak ingat dunia aku masa tu. Apa kena mengena antara lapar dengan kasih sayang? Pelik.

" Ye lah, kalau cukup kasih sayang, mesti makan pun tertib aje. Jamah sikit-sikit. Ingat kat orang belakang. Ini tak, macam laa esok Malaysia ni habis stok beras" asyik membebel aje. Macam mak nenek.

" Yang kau ni sakit hati tengok aku makan kenapa? Perut kau ke yang proses? Tak kan, so diam-diam hadap je pinggan kau tu" Mula laa aku hilang selera ni. Kesian pinggan tu aku hentak-hentak dengan sudu. Nasib kau laa pinggan.

" Kita ni orang Melayu, orang Islam. Kau tu pulak perempuan. Kalau dah biasa macam ni, nanti anak-anak kau pun ngikut. Ke kau nak jadi ketam?" Tengah makan pun nak menyakitkan hati aku jugak.

" Ye laa..apa-apa je laa..ketam ke, udang ke..dah ada anak nanti tau laa aku nak ajar dia camne. Bukan anak kau pun" aku bagi jawapan sardin kat dia sebab lagi dilayan, lagi sakit hati aku kat dia.

" Mana kau tau aku bukan jodoh kau?" Eiii, tolong laa..

"Aku taknak kahwin dengan pencuri meja ye" 

“Tapi aku nak jugak kahwin dengan kau” ada jugak yang balik rumah kepala dah teleng ni karang kena pelempang aku.Dia cuma ketawa bila tengok aku kecikkan mata sambil muncung nak tahan marah kat dia.

Hmmm, bila laa kenangan dengan kau ni nak hilang, Isfahan?

1 comment:

  1. erm, xsabo nk tgu deng jumpa blk ngn isketambola dia tu...herm, nostalgia btul...

    ReplyDelete